Je hebt een kaarsje aangestoken. Je dampende thee of favoriete wijntje naast je. En toch voel je onrust. Niet omdat je iets vergeten bent. Maar omdat je iets niet doet. Die yoga, die journal, dat supplement – alles dat zogenaamd ‘voor jezelf zorgen’ betekent, voelt als een to-dolijst waar je achterloopt. We noemen het zelfzorg. Maar voelt het als zorg, of als dwang?

We hebben gevoel gepromoveerd tot toetssteen. Als we het niet voelen, twijfelen we. Alsof helderheid pas geldig is als het door je lijf raast. Alsof alleen emotie mag bevestigen wat je allang weet. Maar: soms wéét je het gewoon. Zonder golf van emotie. Zonder rilling. En dat is óók waarheid. We hoeven gevoel niet te wantrouwen. Maar we hoeven het ook niet te forceren. Gevoel is geen examen. Geen checklist. Geen bewijslast. Het is een taal. En niet iedereen spreekt 'm